ایمان با صدای آهسته‌ای گفت: ترلان، ترلانم، ترلان جان ترلان چشمانش را باز کرد و لبخند زد: صبح شده؟ -آره عزیزم، صبحانه برات درست کردم، بریم بخوریم -امروز باید برم عکاسی -عکاسی، برای چی؟ -از خواهرت بپرس، منو مجبور کرده با این هیکل بی‌ریخت برم عکس بگیرم، که بعداً نشون پسرمون بده ایمان اخم کرد: اوی، دیگه نبینم هیکل خانوم منو مسخره کنیا ترلان خندید: چشم ایمان چشمان ترلان را بوسید و گفت: چشمت بی‌بلا عزیزدلم -ایمان -جانم؟ -میشه یه خواهشی ازت بکنم؟ -اگه دوباره درمورد ملاقات‌های یواشکی نیست، آره ترلان خندید: نه، در اون مورد نیست -پس چی؟ -میشه من اسم پسرمونو انتخاب کنم -آره عزیزم، چرا نمیشه، یه جور گفتی خواهش، فکر کردم میخوای چی بگی دست ایمان را فشرد و گفت: ممنون،ممنون،ممنون،ممنون ایمان خندید: چند بار میگی؟ -هر چقدر بگم بازم کمه، ایمان خیلی ازت ممنونم، واقعاً آرامش الانم رو مدیون توام لبخندش پر رنگ‌تر شد: اگه اینطوره من باید بیشتر تشکر کنم -همین که کنارمی، خودش بهترین تشکره -ترلان؟ -جانم ایمان لبخند زد: بیشتر از حد تصور ترلان خندان گفت: بیشتر از حد تصور ایمان انگشش را روی نوک بینی ترلان زد و گفت: متقلد سپس صدای خنده‌های هر دو بالا رفت. وقتی ایمان، ترلان را روبه‌روی عکاسی پیاده کرد، گفت: کارت که تموم شد به من زنگ بزن ترلان هم سری تکان داد و بطرف عکاسی رفت، وارد شد، افراد زیادی آنجا نبودند، فقط یک دختر کوچولو و زنی میانسال که احتمالاً مادرش بود، همینطور یک خانم جوان. کنار دختر نشست و روبه مادرش گفت: شما بعد از این خانوم هستین؟ زن سری تکان داد و گفت: بله با مهربونی به دختر نگاه کرد، تقریباً چهارسالش بود، موهای پرکلاغی‌اش را با کش به حالت خرگوشی بسته بود و یک پیراهن به رنگ یاسی پوشیده بود که مثل فرشته‌ها نشانش میداد. دختر کوچولو گفت: شما بارداری؟ چند ماهتونه؟ بچت پسره یا دختر؟ ترلان با تعجب به دختره نگاه کرد. مادر رو به دختر گفت: زشته لیزا لیزا به ترلان نگاه کرد و گفت: ببخشید زن لبخند زد: نه عزیزم، عیبی نداره، آره من هفت ماهه باردارمم، بچم هم پسره لیزا با ذوق گفت:اسمش رو چی میخواین بذارین؟ لبخند ترلان عمیق‌تر شد و گفت: دانیال لیزا گفت: میشه اسمشو بذارین دنیل آخه هم با کلاس‌تره، هم به اسم لیزا نزدیکتر میشه گنگ به دختره نگاه کرد، در ذهن گفت: عجب بچه‌ای! مادر خجالت زده تظاهر به نشنیدن میکرد.  

الیاس از وقتی ترلان رفته بود، به گذشته‌ها برگشته بود، به فردای همان روزی که ترلان گفته بود دیگر هیچوقت او را نمی‌بیند، او اشتباه فکر می‌کرد.
مهسا پس از در زدن وارد اتاق خوابش شد: الیاس
الیاس که به دیوار تکیه داده بود چشمانش را باز کرد و گفت: چیه؟
-به مسعود گفتم مهمونی بگیره
با اینکه از قضیه با خبر بود ولی خود را به آن راه زد.
-که چی بشه؟
-که تو از حالو روز مرده‌ها بیرون بیای
-تو که می‌دونی، من از جمعیت و مهمونی خوشم نمیاد
-خوشت نمیاد که نمیاد، من میگم باید بیای
الیاس پوزخندی زد و گفت: منم اطاعت می کنم
مهسا بدون توجه به کنایه او گفت: الیاس، تو باید اونو فراموش کنی و یه زندگی دوباره رو شروع کنی، تو که نمی‌خوای منتظر باشی تا شاید یه روزی برگرده
اخم کرد: نمی‌دونم، شاید
مهسا فریاد کشید: الیاس، یکم منطقی باش، اون لایق تو نیست، تو که نباید از همچین دخترایی خوشت بیاد
-آره، تو حق داری، من باید عاشق دخترخاله تسا بشم که داره میاد ایران، نه؟
-چه ربطی داره؟ تسا داره میاد اینجا تا منو ببینه
-مهسا انقدر به من دروغ نگو، اون نمیاد که تو رو ببینه، اون داره میاد، چون تو ازش خواستی بیاد و منو ببینه
-بس کن الیاس، تو چرا انقدر به همه چی مشکوکی؟
-خواهش می‌کنم تنهام بذار
الیاس پس از رفتن مهسا موبایلش را برداشت و با اهورا تماس گرفت.
-بله
-اهورا، می‌تونی یه کاری برام بکنی؟
-چیکار؟
الیاس آهسته گفت: ترلان رو بیار مهمونی ما
-می‌دونی که نمی‌تونم
-ولی ترنم خانوم که می‌تونه
-یعنی من باید ترنم رو راضی کنم که با ترلان حرف بزنه؟
الیاس همراه سرش، زبانش را هم تکان داد: آره، اینو که دیگه میتونی؟
-آره داداش، حله
-خوبه، پس بهم خبر بده
آن روزها الیاس فکر میکرد، میتواند ترلان را دوباره بازگرداند، اما با این دعوت او را بیشتر از خودش دور کرد.
چند ساعت بعد اهورا تماس گرفت و به الیاس گفت که ترلان راضی شده، ولی نمیداند مهمانی من است، برای همین باید مهمانی را جای دیگری بگیرم.
الیاس آن شب با مسعود حرف زد و قرار شد مهمانی را آنجا برگزار کنند.
مهسا و مسعود از شنیدن این خبر خیلی خوشحال شدند، مسعود تمامی دوستان و آشناهایش را دعوت کرده بود.
آن شب الیاس یک کت وشلوار خاکستری رنگ پوشیده بود که هارمونی زیبایی با چشمانش داشت.
وقتی وارد مهمانی شدند او خودش را با گپ زدن با دوستانش سرگرم کرد، و به دخترانی که با او هم‌صحبت می‌شدند توجه نداشت و همیشه چشمانش به در بود.
تا اینکه صدای آشنایی شنید: آقای ابتکار!

الهه وارد خانه شد و در را بست، سپس ترلان را درآغوش کشید و با لبخند گفت: مامان نتونست بیاد، من اومدم، ایمان خیلی وقته رفته
-نه، همین چند دقیقه پیش رفت
الهه دست ترلان را گرفت و به طرف مبلها برد، او را روی مبل سه نفره‌ای نشاند و آرام گفت: پس تو استراحت کن، چیزی هم خواستی، بهم بگو برات میارم
-راستش، اگه زحمتت نمیشه، اون شیرینی‌هایی که ایمان دیروز خرید بیار یه لحظه دوباره دلم خواست
الهه سری تکان داد و گفت:چشم قربان، اطاعت امر، چیز دیگه‌ای که نمیخوای؟
ترلان خندید: نه خواهری، ممنون
الهه به طرف آشپزخانه‌ی مربعی شکل خانه راه افتاد و شیرینی‌های تر را از یخچال بیرون کشید، سپس همراه با پیش‌دستی و چاقو به پذیرایی رفت، شیرینی‌ها را جلوی ترلان گرفت و گفت:کدوم رو بذارم؟
ترلان به یک رولت خامه‌ای اشاره کرد: اینو
الهه شیرینی را داخل پیش‌دستی گذاشت و روی میز کنار ترلان قرار داد، سپس برای خود هم شیرینی‌ای برداشت و هر دو مشغول خوردن شدند.
ترلان گفت: مرسی
-خواهش میکنم آبجی خوشگلم
چند لحظه که گذشت، ترلان خندید.
الهه چشمک زد: تو فکرت جوک میگی برای خودت
خنده ترلان شدت گرفت، سپس گفت: میدونی، هیچوقت فکر نمیکردم یه روز اینجوری بشه، یعنی منو تو انقدر صمیمی باشیم
ترلان نتوانست دلیل واقعی خنده‌اش را بگوید، چون دلش نمیخواست الهه را آزرده یا خجالت‌زده کند، ولی در واقع یه لحظه فکرش رفت به پاساژ، همان روزی که الهه او را بدریخت خطاب کرده بود، در ذهنش گفت: خیلی چیزا تغییر کرده
الهه هم لبخند زد: پس فکر کردی همیشه رقیب عشقی من می‌مونی، نه؟
-حداقل تا قبل از اینکه عاشق دانیال بشم، اینطور فکر می کردم
دختر ریز خندید: بالاخره گفتی؟
ترلان متعجب گفت: چی رو؟
-بعد دو سال بالاخره گفتی عاشق دانیال بودی

زندگی افزون برکوره راه‌ها، مسیرهای مستقیم نیز دارد، فقط باید درست تصمیم گرفت، یک تصمیم درست، یک تصمیم همیشگـی است، نه تصمیمی که برگرد به شرایط و احساسات درست و غلط حالمان.
تمام تصمیمات درست و غلط ما، تأثیر میگذارد بر خودمان، اطرافیانمان و مهمتر از همه آیندیمان و چه بسا درست‌ترین تصمیمات، برای ما آینده‌ای خوب بسازند و تصمیمات غلطِ از نظر خودمان، آینده‌ای خوب‌تر.
آنچه میخواهم بگویم این است که گاهی، فقط گاهی، چیزهایی که بشدت خواستار آنیم، ارزش خطر کردن را دارند.
فقط باید جای پا را محکم کرد روی سنگی که، هیچگاه از صخره سقوط نکند.
دوسال بعد
همانطور که روی تخت دراز کشیده بود، تصویر او در ذهنش نقش بست، اینکه هیچگاه نمیتوانست آن زمان را فراموش کند عذابش میداد، او مجرمی بودم که مرتکب قتل شده بود.

ترلان محکم دستش را به زنگ فشرد، چند ثانیه‌ی بعد در باز و چهره‌ی رنگ پریده نرگس پشت در ظاهر شد.
نرگس که از دیدن ترلان تعجب کرده بود، آرام گفت: بیا تو
ترلان سری تکان داد و وارد شد، وقتی هردو روی تخت زیر شیروانیِ کنار حیاط  نشستند، ترلان پرسید: چرا تو درو باز کردی مگه آیفون خرابه؟
-آخه تو با اون وضع زنگ زدنت انقدر هولم کردی که اصلاً یادم رفت یه چیزی به اسم آیفون هم وجود داره فقط تندی دویدم که یکوقت تو هلاک نشی
لبخند تلخی لبهای دختر را پوشاند: من دیگه هلاک شدم
نرگس اخم کرد: دوباره چته؟ بازم الیاس به لباس پوشیدنت ایراد گرفته؟
-نه، ولی کاش به لباس پوشیدنم ایراد می گرفت
-نکنه گفته دیگه حق نداری بری مهمونی؟
-کاش فقط همین بود
-ترلان بگو چی شده دیگه دارم میریم از فضولی
-گفت تمومه، از من دست کشید
دختر تا بیایید کلمات را تحلیل کند کمی شوکه می‌نمود اما خندید و گفت: شوخی خوبی بود، خب، حالا چی شده؟
ترلان با صدای بلندی گفت: نرگس، کاملاً جدی گفتم
-برو سر یکی دیگه شیره بمال که ندونه الیاس چقدر خاطرت رو میخواد
-نرگس به حال الان من میاد که با تو شوخی داشته باشم
نرگس به چهره‌ی دخترک نگاهی انداخت و گفت: نه، ولی آخه، چطوری این اتفاق افتاد؟
ترلان تمام اتفاقات اخیر را برای نرگس تعریف کرد سپس گفت: الان حتی نمیتونی تصور کنی که چقدر داغونم، انگار یه آجر داغ انداختن روم، باورت میشه طوری نگاهم کرد که انگار توی یک لحظه همه چیمون رو فراموش کرد؟
پس از چند لحظه سکوت نرگس گفت: حالا میخوای چیکار کنی؟ دوماه منتظر میمونی تا تسا بیاد، بعد وقتی رفت، دوباره با هم آشتی میکنید
ترلان اخم کرد: اگه بخواد دوباره ببینتم
-و اگه تسا بره
دخترک با دلهره به دوستش خیره شد: یعنی ممکنه نره
نرگس شانه‌ای بالا انداخت و گفت: نمیخوام ته دلت رو خالی کنم، ولی مگه عقلش کمه که بره، پسر به این خوش اخلاقی، به این‌ خوشتیپی، به این پولداری، مطمئنن تلاش میکنه خودش رو غالب کنه، ببین کی گفتم
-ولی الیاس نمیذاره، من میدونم، اون هنوزم دوستم داره
-شاید، ولی از کجا معلوم عاشق این دختره نشه، مگه نمیگی مادرش خارجیه، خب احتمالاً باید زیبا باشه، آخه مگه الیاس دیوونه‌ست که
-میشه خفه بشی
-حقیقته دیگه، خودت رو آماده کن بری توی عروسیشون قند بسایی
ترلان فریاد کشید: نرگس می‌کشمت
دخترک بسرعت به داخل خانه پرید و در را قفل کرد، سپس گفت: هر وقت رام شدی، میتونی بیای تو، وگرنه باید توی حیاط زیر بارون بمونی
ترلان چند بار به در کوبید و گفت: این درو باز کن، حوصله‌ی زدنت رو ندارم اگرم بخوام
نرگس که خیالش راحت شد، با لبخندی کش‌دار در را باز کرد.
ترلان وارد شد، سپس به طرف آشپزخانه رفت و بلند گفت: میخوام چایی بریزم، توام میخوری؟
نرگس هم بلند جواب داد: آره بریز، دستت درد نکنه، جای فنجونا رو عوض کردم، گذاشتمشون توی کابینت بالای گاز
-باشه، فهمیدم
وقتی همه‌ی فنجانها را پر کرد، بطرف پذیرایی رفت و روبه‌روی حاج مهدی، روی مبل دو نفره‌ای نشست و زیرلب گفت: بابا
مهدی چشمش را از روی روزنامه‌ها برداشت و به الهه نگاه کرد.
الهه آرام گفت: کار پیدا کردم
مهدی پرسید: جاش خوبه؟ کجا هست؟
-محیطش اداریِ، همونطور که خودتون خواستید، فقط نقشه کشی ولی...ولی...
-ولی چی؟

مدتی بعد هر دو در ماشین الیاس نشسته بودند، پسر نگاهی به چهره‌ی پکر ترلان انداخت و خندید، دختر اما اخم کرد و عصبی گفت: دهنتو ببند الیاس، اگه ترنم نبود...
الیاس حرفش را قطع کرد: میدونم میدونم، اگه ترنم خانوم نبود، من الان باید با آنبولانس این راه رو بر میگشتم
ترلان در دل لبخند زد: خوبه میدونی
چند لحظه در سکوت سپری شد تا اینکه الیاس پرسید: میدونی میخوام کجا ببرمت؟
-مهم نیست
اخم کمرنگی روی پیشانی الیاس ظاهر شد: ترلان انقدر لجبازی نکن، مگه بچه‌ای؟
-وقتی بدون میل خودم میاریم بیرون، توقع دیگه‌ای نداشته باش
-میشه یطوری رفتار نکنی که انگار از کنارهم بودن من و خودت بیزاری؟
-نمیتونم به چیزی که نیست تظاهر کنم
-پس دوست داری دستتو رو کنم
-منظور؟
الیاس موبایلش را از جیبش بیرون کشید و روی داشبورت پرت کرد، سپس با صدای کنترل شده‌ای گفت: بردارُ ببین
ترلان موبایل را برداشت و به صفحه نگاهی انداخت، پیامی از اهورا بود، نوشته بود: الیاس شنیدم با ترلان به هم زدی، پسر تو دیوونه شدی، دختره خواسته ناز کنه گفته دوستت نداره، توام سریع ولش کردی، چقدر تو احمقی آخه، ترلان دوستت داره، امروز خودش گفت منتظره برگردی، میخواد عشقتو بهش ثابت کنی
ترلان موبایل را به طرف الیاس پرت کرد:توام باور کردی؟
پسر همراه با لبخند گشاده‌ای لب باز کرد: فقط همینا نبوده، بعد از اینکه پیامش رو خوندم، باهاش تماش گرفتم، اونم عین حرفای تو رو بهم گفت
ترلان اخم کرد: من...من بهش گفتم دیگه دوستت ندارم
-آره، ولی بعدش حتی از شنیدن اینکه من عاشق یکنفر دیگه بشم رنگ از رخسارت پریده
-میخوای چی بگی؟
-من چیزی نمیگم، ولی میخوام تو بگی که هنوز احساست همونه، میخوام بهم بگی تمام حرفهایی که وقتی ازم جدا شدی بهم گفتی دروغه
-عمراً
-پس باور داری به حرفهام فقط نمیخوای اعتراف کنی ولی چرا؟
-بس کن الیاس، ما به درد هم نمیخوریم
-یعنی فقط بخاطر حرفهای اون روز مادرم به این نتیجه رسیدی؟
-بخاطر حرفهای اون روز مادرت و کلی چیز دیگه
-مثلاً چی؟
-مثلاً رفتارت، همین که همیشه بهم گیر میدی یا اینکه برای یه مهمونی رفتن باید کلی بهت التماس کنم
-ترلان یکم منو درک کن میدونی چقدر برات ارزش قائلم ولی عقایدم...
ترلان حرفش را قطع کرد: مشکل منم درست با همین اعتقاداته
-ولی ما میتونیم با هم بسازیم، این چیزی بود که خودت همیشه میگفتی
-نه نمیتونیم، اشتباه کردم چون من از اون دخترایی نیستم که به خاطره یه علاقه‌ی سطحی و زودگذر به خودم بگم عیب نداره بسوز و بساز
الیاس کمی مکث کرد سپس دهنش را باز کرد تا حرفی بزند اما نتوانست، بالاخره ماشین را گوشه‌ای نگه داشت و پیاده شد.

ترلان بطرف صدا برگشت، پسری را دید که چهره‌ی آشنایی داشت، کمی به مغزش فشار آورد، وقتی یادش آمد، خندان گفت: دانیال
دانیال بطرف ترلان آمد، دستش را گرفت و از فروشگاه خارج شدند، ترلان که شوکه شده‌بود وقتی دید دیگر داخل فروشگاه نیست، جیغ زد: منو کجا میبری یارو؟
-میخوام کمکم کنی، میتونی؟
-نخیرم، ولم کن
دانیال دست ترلان را رها کرد: ولی تو به من مدیونی، یادت نمیاد
-چیه، نکنه عروسک مجانی میخوای؟
دانیال اخم کرد.
-خب، وقتی اینجوری آدمو میکشی بیرون، چی میتونم بگم؟
-فقط ازت یه خواهش دارم
-اگه منطقی بود قبوله
-میخوام جلوی اون دختره تظاهر کنی ما دوستیم
ترلان تقریباً فریاد کشید: چی؟
وقتی با چهره‌ی متعجب دانیال روبه‌رو شد بطرف اسباب بازی فروشی برگشت: دیوونه
پسر دوبار دستش را کشید: تو قبول کردی
-من گفتم اگه منطقی بود
-اینکه جلوی اون پسره بگم تو عشقمی هم منطقی نبود، ولی من انجامش دادم و تو الان به من مدیونی، پس باید اینکارو بکنی
ترلان با غیض نگاهش کرد اما قبل از اینکه حرفی بزند، فاتیما و الهه از فروشگاه خارج شدند، الهه به آن دو نگاهی انداخت و فاتیما را خطاب قرار داد: من میرم اونور، توام زود بیا
چند قدم از آن سه نفر فاصله گرفت و نگاهش را به دخترخاله‌اش دوخت.
فاتیما روبه روی دو نفر ایستاد: سلام دانیال، خوبی؟
-ممنون
فاتیما نگاهی به ترلان انداخت تا اینکه دانیال دستش را روی شانه‌ی ترلان گذاشت: فاتیما جان، ترلان، یار و همدم من، ایشون هم فاتیما هستن از آشنایان
فاتیما با لبخندی گفت: خیلی خوشوقتم
ترلان هم لبخند زد: منم همینطور، دانیال من نمیدونستم که این خانمها از آشناهای تو هستن، وگرنه مهمون من بودن
-نه جانم، این چه حرفیه، اگه بخواین از هر کسی که از آشناهای دوستتونه پول نگیرید که ورشکسته میشین
دختر با همان لبخند ادامه داد: نه عزیزم، من همیشه میگم همه یک طرف، دانیالم یک طرف
فاتیما لبخندش را جمع کرد: خب دیگه، من باید برم
سپس به ترلان دست داد: از دیدنتون خوشحال شدم
-منم همینطور گلم
-دانیال، به داداشم میگی یه زنگ بزنه؟ از دیروز خبری ازش نداریم، مامان داره نگران میشه
-حتماً
فاتیما خداحافظی کرد و بطرف الهه رفت، سپس هر دو از دید خارج شدند.
-ولم کن دیگه، رفت
دانیال دستش را از روی شانه‌ی ترلان برداشت: خب توام، حالا انگار ملکه الیزابته
-از اون دختره که خوشگل‌ترم
-خواب پنبه دانه

با صدای زنگ پیام چشم باز کرد و نگاهش به موبایل افتاد، بطرف میز تحریرش رفت و موبایلش را از روی آن برداشت، شماره‌ی فاتیما بود، پیام داده بود: یک ساعت دیگه پایین منتظرتم، میخوام برای بنیامین هدیه بخرم، توام باهام بیا، درضمن میدونم چیزی نخریدی، پس نمیتونی از زیرش شونه خالی کنی
آهی کشید و موبایل را روی میز رها کرد، تا وقتی که فاتیما بیاید وقت داشت تا استراحت کند، شتابان شد سمت تخت اما دیگر خوابش نبرد.
زیرلب گفت: فاتیما کارنامت خراب بشه الهی، آخه به من چه که پسر دایی تو تولدشه
یک مانتوی بلند آبی پوشید و یک روسری فیروزه‌ای به سر کرد، چادرش را پوشید و پس از برداشتن کیفش به همراه مبلغی پول به آشپزخانه رفت.
لقمه‌ای پنیر و کره درست کرده و مشغول خوردن بود که صدای ایمان را شنید: برای منم درست کن
-نمیخواد بخوری
-چرا؟
-چون پنیر خنگت میکنه، منم خنگ‌تر از اینی که هستی رو نمیتونم تحمل کنم
-عیب نداره، تازه میشم مثل تو
الهه بی‌توجه بحرف ایمان از روی صندلی بلند شد و لیوانی چای برای خودش ریخت، سپس از یخچال ظرف پنیر و از کابینت گردوها را بیرون کشید، تکه‌ای نان برداشت و دوباره برگشت سرجایش. تمام وسایل را روبه روی ایمان گذاشت و گفت: نوکر بابات عم‌قزی
ایمان خندید: اسمت رو عوض کردی؟
الهه نتوانست جلوی لبخندش را بگیرد.
-ایمان اصلاً حوصله ندارم، از دنده‌ی چپ بیدار شدم
-نمیگفتی هم قشنگ معلوم بود، حالا شال و کلاه کردی کجا بری؟
-فاتیما داره میاد دنبالم، میخوام بریم کادوی تولد بگیریم برای بنیامین
-کادوی بچه که خرید رفتن نداره، یه تفنگ آبپاش از سر کوچه بگیرین بدین بهش دیگه
الهه با لبخند گفت: فکر خوبیه با اینکه بنیامین نوزده سالشه، و برای تفنگ بازیش یکم دیر شده
پسر شانه‌ای بالا انداخت.
الهه نگاهی به کت و شلوار ایمان انداخت: تو کجا میری؟
-دنبال لباس عروسی
الهه با ذوق گفت: راست میگی، عزیزم، چقدر رمانتیک
-باشه، فقط اشک تمساح راه ننداز
الهه مشتی به شانه‌ی ایمان زد و گفت: تمساح چیه؟ فقط داشتم ذوق‌زده میشدم بی‌احساس
صدای زنگ موبایلش را که شنید، گفت: فکر کنم فاتیماست، من میرم، فعلاً
-پس زود برگرد
-باشه، توام حواست باشه زیاد ولخرجی نکنی
-برای عروسم ولخرجی نکنم، برای کی بکنم؟
الهه سری به معنای تأسف تکان داد و گفت: نصیحتم رو از این گوش گرفتی، از اون گوش بیرون کردی
ایمان که دوباره یاد آن روز افتاده بود، عصبی بسمت الهه قدم تند کرد، دختر اما تیز و تند موبایل را در کیفش انداخت و سریع از در خارج شد، وقتی چشمانش را چرخی داد، فاتیما را نیافت. خواست بازگردد که صدایی آشنا گفت:جایی میری؟
با تعجب برگشت، خودش بود.
-جواب نمیدی؟
الهه حرفی نزد، خواست زنگ را بزند که صدای ماشین ایمان را از حیاط شنید، برای اینکه برادرش، دانیال را نبیند، بسرعت رو به او برگشت و گفت: دنبالم بیا
یک قدم برداشت اما دانیال هنوز سر جایش ایستاده بود، بلند گفت: بیا میگم
-چرا؟ داداش عزیزت نمیدونه من برگشتم
-دانیال این تنها فرصتیه که بهت میدم، میرم پشت ساختمان، زیر پنجره‌ی اتاق خودم، کنار درخت وایمیسم، اگه اومدی که میتونی حرفت رو بزنی، اما اگه نیومدی، من میرم، تو میمونی و ایمان، اونم اونقدر از دستت عصبانی هست که بخواد یطوری بزنتت که دیگه این ورا پیدات نشه
حرفش که تمام شد بطرفی که گفته بود روانه شد، الهه نمیخواست ایمان، دانیال را ببیند نه اینکه دلش برای دانیال بسوزد، اتفاقاً بد نبود اگر او کتک میخورد ولی دوست نداشت ایمان با دانیال دعوا کند، آنهم در محله.
دانیال چند قدم با فاصله از او ایستاد و گفت: نمیشه یه جای دیگه
الهه با خشم گفت: نه نمیشه
دانیال سرش را تکان داد: میدونستم
-حرفت رو بزن، چی میخوای؟
-خودت میدونی
-توام میدونی درخواستت خیلی زیاده
-پاسخ هوشمندانه‌ای بود ولی من جدی گفتم
-منم جدی جوابت رو دادم
-الهه گوش کن
-نه، تو گوش کن، ببین، من زندگی جدیدی رو شروع کردم، نمیخوام دیگه به گذشته برگردم، تو برای من تموم شدی و دیگه هیچوقت فرصت جبرانی نداری، من به هیچکس فرصت دوباره نمیدم، اینو خودتم خوب میدونی
-الهه خواهش میکنم، توی این شیش سال حتی یه لحظه هم نبوده که بهت فکر نکنم
-ولی بعد از اون روز من حتی یه لحظه هم بهت فکر نکردم
-میدونم که درست نمیگی، ما میتونیم دوباره باهم باشیم، تو هنوزم دوسم داری، مگه نه؟
-خوشبختانه نه، همون روز که رفتی برای من مردی
دانیال خواست حرفی بزند که دختر گفت: دیگه نمیخوام ببینمت، نه بهم زنگ میزنی، نه میای دم در خونه، فهمیدی؟
دانیال سری تکان داد: باشه، ولی من تسلیم نمیشم
الهه با حرص آهی کشید و از پسر دور شد، موبایلش زنگ خورد، شماره‌ی فاتیما بود، جواب داد: سلام، کجایی؟

مهسا نگاهی به ساعت انداخت، نزدیک به چهار و نیم بود، پس چرا او هنوز به خونه بازنگشته بود؟ هر روز تا قبل از ظهر می‌آمد اما امروز دیرکرده بود، خیلی دیر کرده بود.
زن برای اینکه از فکر و خیال رها شود، بطرف تلفن رفت و با یکی از دوستانش تماس گرفت و کمی با او سخن گفت. هنوز در حال صحبت بود که زنگ در به صدا درآمد.
-امینه جون، من دیگه باید برم، بعداً دوباره بهت زنگ میزنم
پس از خداحافظی به طرف در دوید و آن را گشود، سپس قبل اینکه او وارد خانه شود، شروع به غرغر کرد: چرا یه خبر نمیدی که ناهار نمی‌یای؟ دلم هزار راه رفت
بدون توجه به مهسا بطرف اتاقش رفت و روی تخت دراز کشید.
هنوز خوابش نبرد بود که مهسا وارد اتاق شد و گفت: این چه وضعشه؟ تا الان کجا بودی؟
دادش درآمد: مهسا، بهت گفتم پا رو دم من نذار، ولی انگار نمیفهمی، من وظیفه ندارم به تو جواب پس بدم
مهسا عصبانی شد: معلومه که باید جواب پس بدی، من...
حرف زن را قطع کرد و با لحنی دستوری گفت: مهسا برو بیرون
-آخه چرا با خودت اینکارو میکنی، اون رفته، دیگه هم برنمیگرده، چرا نمیخوای بپذیری؟
دوباره نامش را با فریاد خواند، طوری که مهسا هم ترسید و از اتاق خارج شد، این رفتار او مهسا را ناراحت میکرد، برای همین تصمیم گرفت با برادر خود تماس بگیرد و از او کمک بخواهد.
تلفن را برداشت و شماره برادرش را گرفت با سومین بوق صدای محبوب برادرش را شنید: الو، بله؟
-سلام مسعود
-بازم قضیه‌ی اون پسره‌ی سرتق لجبازه، مگه نه؟
-آره وضعیتش داره بدتر میشه، اصلاً به حرفم گوش نمیده، غذا نمیخوره، صبح خروس خون میره بیرون، به من هم نمیگه کجا میره
مسعود آهی کشید و گفت: چرا باهاش حرف نمیزنی؟
-به خدا صد بار امتحان کردم، نتیجه‌ای نداره، فقط داد میزنه
-خب، اون هنوز به زندگی با تو عادت نداره، همیشه تنها بوده
-درکش میکنم، ولی خب، منم نگرانشم
-حق داری آبجی؟ گیر چه آدمی افتادی؟
-مسعود، یادت باشه که من با میل خودم اومدم تو این خونه
مسعود دوباره آه کشید: باشه، میام باهاش حرف میزنم
-نه داداش، من یه پیشنهاد دیگه دارم
-چی؟
-مهمونی
-خب؟
-میتونیم یه مهمونی بگیریم، همه دوستاشو هم دعوت میکنیم
-باشه، همینکارو میکنم، شاید یه تأثیری تو روحیش داشته باشه
-آره، منم همینطور فکر میکنم
-پس من ترتیبشو میدم
-ممنون داداش، من دیگه برم یه چیزی بهش بدم بخوره، مطمئنم ناهار نخورده
-پس فعلاً
-فعلاً
تلفن را سر جایش گذاشت و بطرف آشپزخانه رفت تا یک ظرف دلمه براش ببرد.
امیرصالح ظرف های شام را که جمع کرد به طرف اتاق رفت تا به دینه زنگ بزند، پس از دو بوق جواب داد.
-دقیقاً چهار ساعت و سی هشت دقیقه گذشت
-چی؟
-میگم بعد چهار ساعت دلت برام تنگ شد یکم زود نیست
-برای تو زوده؟
-معلومه که نه، دیرم هست
امیرصالح خندید: پس فقط دل منو متهم نکن
-چشم عالی جناب، ولی بهتره بدونید اگه بحث اتهام باشه دل شما متهم ردیف دومه
-متهم ردیف اول کیه؟
-قلب بی‌تاب من که با هر تپش داره فریاد میکشه تا همیشه فقط به یکنفر تعلق داره
-امیرصالح فدای قلب بی‌تاب عشقِ شیرین زبونش بشه
ناگهان صدای دانیال از پشت گفت: اَه اَه، حالم بهم خورد
با ترس به او خیره شد، دانیال گفت: چیه؟ نترس، به هیچکس نمیگم انقدر لوسی
امیرصالح آب دهنش رو قورت داد: عشقم، من بعداً بهت زنگ میزنم
با دلهره به دانیال نگاه کرد: چرا یواشکی میای تو اتاق؟
-خواستم مچ لوس بازیهات رو بگیرم
وقتی دلهره را در چشمان امیرصالح دید، خندید: صالح چرا اینجوری به من نگاه میکنی؟ بیخیال، من نه مادر دختره‌ام نه پدرش، چته؟
امیرصالح در فکرش گفت: اگه حاج رحمان یا خاله الان مچم رو گرفته بودن راحت‌تر کنار میومدم
-صالح، این فیشهای دستگاه دی‌وی‌دیت مشکل داره، هر کاری میکنم
امیرصالح حرفش را قطع کرد: اونا رو خودم باید درست کنم تو نمیتونی
-برو درستش کن پس
امیرصالح سری تکان داد و به طرف تلویزیون رفت، موبایلش را روی مبل گذاشت و مشغول ور رفتن با دستگاه شد که دانیال گفت: صالح موبایلت داره زنگ میخوره، فکر کنم دوست دخترته
سپس به طرف مبل رفت و خواست موبایل را بردارد که دست امیرصالح زودتر موبایل را کشید.
دانیال متعجب گفت: واقعاً یه چیزیت هست، چته تو؟
-هیچی، دستگاه درست شد
-حالا روشن میشه؟
-معلومه
با اتمام این حرف به اتاقش رفت و اینبار برای اینکه دانیال مزاحم نشود، در را قفل کرد.
دانیال شانه‌ای بالا انداخت و بطرف چمدانش رفت، یک دی‌وی‌دیِ از آن بیرون آورد و در دستگاه گذاشت.
فیلم روز عروسیش بود، اول چند تا عکس از الهه و خودش بود که دستان همدیگر را گرفته و غرق در نگاه هم بودند، از چشمان الهه عشق می‌بارید.
همانطور که نگاه میکرد به یک تصویر برخورد کرد.

وقتی از هتل خارج شد، دانیال را دید که در فاصله‌ای چند متری با او متوقف شده بود، بطرفش رفت و هر دو باهم دست دادند و یکدیگر را بغل کردند.
-خیلی خوش اومدی پسر
سروش لبخند زد: خیلی ممنونم
-اون کار رو انجام دادی؟
-آره، مطمئن باش، مو لا درزش نمیره
دانیال سری تکان داد و گفت: خوبه، حالا از این به بعد، کجایی؟
-میرم هتل تا زمانش برسه
-میدونی که، من خودمم آواره‌ام، وگرنه میگفتم بیای خونه خودم
-نه، عیبی نداره رفیق، من هتل راحت‌ترم
-واقعاً خیلی لطف کردی هم تو، هم صالح
-وظیفه بود داداشم
-خب دیگه من برم صالح منتظرمه
به پرشیای آن طرف خیابون اشاره کرد، سپس گفت: اگه جایی داری میری تو رو هم برسونیم
-داداش مگه من مثل توام که سربار دیگران بشم، خودم ماشین دارم باقلوا
دانیال اخم کرد: داشتیم؟
امیرصالح چند بار روی بوق کوبید، سروش خندید: چشه، چرا انقدر عجله داره؟
-قرار داره، میترسه دیر برسه
-ببین، از این فسقل بچه یاد بگیر
دانیال خندید: همچین فسقلی هم نیست، چهار سال ازمون کوچیک...
حرفش دوباره با صدای بوق نابهنجاری قطع شد.
سروش، دانیال را بطرف ماشین هل داد: برو تا ولت نکرده وسط خیابون، اگه بره، من جایی نمی‌برمت‌ها، گفته باشم
دانیال دستش را به معنای خداحافظی تکان داد و همانطور که با هر قدم به ماشین امیرصالح نزدیک میشد، بلند گفت: نگران نباش، من دیگه خودمو محتاج تو نمیکنم
-فعلاً که محتاجی حالا تا بعد
دانیال افسوسی خورد و زیرلب چیزی زمزمه کرد.
-شنیدم‌ها
دانیال با لبخند روی صندلی کنار راننده نشست، اما پیش از آنکه در را ببندد، امیرصالح راه افتاد. دانیال از آینه‌ی بغل به سروش نگاه کرد، دید که او وسط خیابان قهقه میزند درحالیکه رفتن آن دو را تماشا میکند.
راننده با عصبانیت گفت: قرار بود فقط در حد یه خبر با هم حرف بزنین، نه اینکه خاطرات شیش سالتون رو مرور کنید
-صالح جدیداً زیادی بی‌قرار شدی، قضیه چیه؟
امیرصالح یک لحظه رنگش پرید: چرا دست پیش میگیری داداش؟
-خب، سرعت این رو بیار پایین‌تر تا به کشتنمون ندادی حالا
امیرصالح نگاهی به ساعت ماشین انداخت و سرعت را کمتر کرد، پس از چند دقیقه دانیال را روبه روی خانه‌اش پیاده کرد و بطرف رستوران مورد نظرش گاز داد.
وقتی رسید چشمش به او افتاد و بطرف میز همیشگشان رفت.
وقتی امیرصالح را دید، گفت: سلام
-سلام عزیز دلم، چه خبر؟
اخم کمرنگی روی پیشانیش نشاند: نیم ساعت دیر کردی
امیر صالح نشست: باور کن من مقصر نیستم، همش تقصیر داداشت بود
دینه تند گفت: دانیال خوبه؟
-آره، چیزی نیست، فقط یکم سردرگمه، بخاطر الهه
دختر با این حرف امیرصالح به فکر فرو رفت: اینکه الهه دوباره عاشق دانیال شود ممکن بود؟
-خدا رو چه دیدی، شاید شد
دختر متعجب به امیرصالح خیره شد: بلند فکر کردم؟
امیرصالح سرش را تکان داد، دینه با حرص گفت: ای خدا، یکبار نشد من افکارم رو برای خودم نگه دارم
امیرصالح خندید: عیب نداره گلم، من که هرکسی نیستم
دینه لبخند مهربانی زد: معلومه که تو هر کسی نیستی
امیرصالح چشمکی زد و گفت: پس چیم؟
-تو همه کس دینه‌ای
امیرصالح خندید: فدای دینه بشم من
-خدا نکنه
امیرصالح دوبار با لبخند گفت: من کی به تو عادت میکنم دینه؟
دینه متعجب گفت:یعنی هنوز عادت نکردی؟
-نه، منظورم اینکه که کی عادت میکنم که فرشته‌ی مهربونی مثل تو دارم
دینه شانه‌ای بالا انداخت: نمیدونم، منم هنوز عادت نکردم که با همیم
-دینه؟
-جانم
امیرصالح مکث کرد: اگه دانیال